ด้วยความที่เป็นคนไทย ครอบครัวสอนมาตั้งแต่เด็ก ๆ ว่า ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี ทำให้ฉันเป็นคนที่คิดว่า “อะไรก็ได้ตามใจ” กับคนที่เพิ่งรู้จักคบหากันไม่ว่าจะเป็นเพื่อนใหม่ หรือคนที่กำลังจะคบหาดูใจกัน เผื่ออนาคตอาจได้เป็นคู่ตุนาหงัน จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เราต้องทำตัวให้ดูเป็นนางเอกหรือดูลาดเลากันก่อนว่า เขาเป็นอย่างไร ควรพูดคุยกันได้ตรงไป ตรงมาหรือว่าต้องชักแม่น้ำทั้งห้า

เมื่อหลายวันก่อน ข่าวที่ทำให้สังคมให้ความสนใจอย่างมาก เรื่องหนึ่งเห็นจะเป็น เรื่องที่ นักศึกษาแพทย์ วางยาฆ่าสุนัข ฉันในฐานะที่เคยอยู่ในวงการสุขภาพ เคยฝึกงานคู่กับนักศึกษาแพทย์ และเคยทำงานร่วมกับแพทย์ เมื่อยังอยู่ในวัยทำงาน และจนถึงตอนนี้ ก็มีอาจารย์แพทย์หลายท่าน ที่ให้ความเคารพ และระลึกถึงคุณงามความดีของท่าน รวมทั้งวิชาชีพ ที่มีคุณค่ายิ่งต่อมวลมนุษย์ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ว่าอาชีพ หรือวิชาชีพใดๆ คนที่อยู่ในอาชีพ วิชาชีพนั้นๆ ก็ยังเป็นคน ที่มีทั้งดี และไม่ดี ปนๆกันไป....แต่ที่จะนำมาฝากกันวันนี้ เป็นเรื่องของคน สองวิชาชีพ ที่เราน่าจะได้นำมาใช้เป็นบทเรียน ในการปฏิบัติต่อคนในสังคม ผู้เป็นเพื่อน เกิด แก่ เจ็บ และต้องตายไป เหมือนๆกัน....